Geplaatst op: 11-04-2025

In 2022 kreeg ik een telefoontje van -toen nog- vicaris generaal Wellen met de vraag of ik zou willen gaan werken in de Immanuelparochie.
Diaken Frans Wielens ging met emeritaat en er ontstond een vacature.
Ik was hiervan op de hoogte maar had met monseigneur Van den Hout een afspraak gemaakt dat ik geestelijk verzorger kon blijven bij Defensie.
Het telefoontje van de vicaris generaal kwam toch als geroepen.
Een paar weken eerder namelijk werd ik door mijn militair leidinggevende benadert met het voornemen
mij voor langere tijd uit te zenden naar Roemenië. In ons gezin viel dit heel slecht.
Ik was de laatste jaren twee keer eerder lang van huis geweest.
Zonder steun van partner en kinderen kun je niet zo lang van huis, kun je je werk niet goed doen.
Ik heb mijn ontslag ingediend en ben eind 2022 in de Immanuelparochie benoemd.

We zijn inmiddels ruim twee jaren verder.
Eind vorig jaar kreeg mijn echtgenote een baan aangeboden waar ze al jaren naar verlangde.
Een baan ook met ruime studie- en doorgroeimogelijkheden.
Mijn echtgenote had haar loopbaan als het ware al jaren op pauze  gezet vanwege mijn werk en de zorg voor onze kinderen.
Nu kwam de tijd om haar talenten volop te ontwikkelen.
Ze ging bijna voltijds werken, in ploegen, de ene week overdag en de andere ’s avonds.
Tegelijk volgde (volgt) ze een opleiding. Heel intensief.

Velen van u weten dat parochiewerk heel onregelmatig is.
Wat wel een gegeven is, is dat je veel ’s avonds werkt en in het weekeind.
Vele werkgroepen, raden en commissies komen in de avonden samen.
En in onze parochie met 5 locaties zijn er ook vaak meerdere vergaderingen op één avond.
Het werd voor mij steeds moeilijker deze vergaderingen en bijeenkomsten trouw te bezoeken.
Onverwachte gebeurtenissen zoals één of meerdere uitvaarten maakten alles nog lastiger.
Steeds vaker moesten we oppas regelen of toch afzeggen. Dit kon zo niet langer!

Toen mijn vrouw onlangs te horen kreeg dat ze was geslaagd voor haar opleiding en
meteen mocht beginnen aan een vervolgstudie werd mij duidelijk dat de situatie niet zou veranderen.

In het ziekenhuis van Enschede was een vacature voor een geestelijk verzorger.
Ik nam contact op en binnen een paar weken kreeg ik bericht dat ik welkom was.
Een functie met vaste werkuren overdag en vaste werkdagen.

Ik neem niet graag afscheid van u en de parochie.
De laatste jaren heb ik met veel plezier met en voor u gewerkt.
De sfeer was altijd hartelijk en ik heb me meer dan welkom gevoeld als Tukker onder de Drenten.
Dankjewel voor het vertrouwen en de samenwerking!
Ook de samenwerking met collega pastoor Buit, Marjan Tholen en het bestuur was (is) goed en prettig.

In overleg met het bisdom, pastoor Buit en het bestuur gaan we bescheiden afscheid van elkaar nemen.
Ik heb hier immers maar kort gewerkt, dan past bescheidenheid. Veel zegen wens ik u voor de toekomst.

In Christus verbonden!

Diaken Niek Nijhuis