Geplaatst op: 08-11-2017

Het is goed een herinnering te bewaren aan het leven van

pater Gerard Lukassen sma

Hij werd geboren in Groningen op 1 september 1929.
Hij werd lid van de Sociëteit Afrikaanse Missiën voor het leven op 15 juli 1955.
Hij werd priester gewijd op 16 juli 1956.
Hij overleed in het sma-missiehuis te Cadier en Keer op 7 oktober 2017.
Wij hebben hem begraven op 13 oktober 2017 op het missionarissenkerkhof nabij het missiehuis.

Op 6 februari 2006 schreef Gerard:
"Wanneer u deze woorden leest heb ik dit aardse leven beëindigd."
Hij wil met ons iets delen.
Hij vertrouwt erop dat God in zijn eindeloze liefde en barmhartigheid hem een plaats geeft die Jezus voor ons heeft bereid.
Hij ziet zijn leven als een antwoord op de oproep van de Heer: "Kom en volg mij." Hij spreekt zijn dankbaarheid uit voor alle fijne, gelukkige ogenblikken met zijn familie en voor al die momenten wanneer hij iets kon betekenen voor anderen, voor het samen vieren in de kerk en zelfs in de open lucht onder een boom. Hij bidt dat zijn werk veelvuldig vrucht mag dragen.

Gerard werkte vele jaren in Ghana. Terug in Nederland was hij werkzaam in verschillende parochies, vooral in Coevorden. We herinneren ons hem als een harde werker die alles voor de mensen wilde betekenen.
Toen hij zich in het missiehuis in Cadier en Keer terugtrok voor zijn welverdiende rust, bleef hij nog steeds zijn pastorale diensten aanbieden in de omgeving. Zijn confraters hebben hem geholpen in zijn beslissing het werk neer te leggen. We zijn hem dankbaar voor zijn grote inzet.

Pater Gerard Lukassen sma

onze ere-pastoor is zaterdag 7 oktober jl. overleden.

Zeker tweehonderd Coevordense en Steenwijksmoerse parochianen waren dinsdag 10 oktober aanwezig in de gezongen requiemmis voor Gerard Lukassen, hun pastoor tot zijn tachtigste verjaardag, die niet nèrgens maar steeds èrgens thuis was, thuis in zijn geboorteplaats Groningen, op het seminarie in Cadier en Keer, in de missie in Ghana – 27 jaar! – en in Coevorden – 25 jaar!

Zelf schreef hij in 2009 in zijn “afscheidsbijdrage” in ons parochieblad Pastorale: “De mooie momenten in het contact met parochianen, zowel bij blijde gebeurtenissen als op momenten van verdriet en rouw. Ze maakten dat ik me hier gelukkig heb gevoeld (…) dat ik 25 jaar te midden van geloofsgenoten heb mogen werken aan de vestiging van Gods Rijk hier onder ons.”

En daarmee komen we bij de Emmaüsgangers, want bij zijn feesten koos hij steeds het evangelie en het eucharistische gebed waarin zij figureren. Bij zijn afscheid hoorde hij de vraag: “Komt dat nou uit het Evangelie van Lukas òf uit dat van Lukassen … ?

In de uitvaartmis in de kapel van het missiehuis in Cadier en Keer zei pater Frans Mulders, dat Gerard graag wilde, dat dit verhaal gelezen zou worden, omdat het zo’n beetje de leidraad voor zijn leven weergeeft. Hij citeerde zijn confrater Gerard: “De twee leerlingen zijn in hun verwachtingen teleurgesteld. Wanneer ze samen verder lopen, legt de ‘vreemdeling’ uit, dat de Christus dit alles moest ondergaan. Aan het eind van de reis nodigen ze hem uit bij hen de maaltijd te nemen en bij hen de nacht door te brengen. Dan herkennen ze de verrezen Heer bij het breken van het brood. De Heer uitnodigen in je leven, Hem deelgenoot maken van je wel en wee, dat is het motto van mijn leven geweest.”

Pater Mulders: “Zo heeft Gerard aan zijn parochianen in Ghana en hier in Nederland de aanwezigheid van de Heer laten zien in zijn breken van zijn tijd, zijn talenten, zijn eigen karakter en lichamelijke gezondheid voor anderen: alles gedeeld met anderen. Dat doet pijn en gaat met teleurstellingen gepaard.”

Emmaüsganger Gerard Lukassen kreeg bij zijn vijftigjarig priesterfeest van de parochies van Coevorden en Steenwijksmoer een uniek cadeau: een door Huub Linssen vervaardigde icoon waarop een zeer eigentijdse weergave van dit evangelieverhaal afgebeeld is, tekenend voor zijn priesterleven.*

Zoals de Emmaüsgangers een Tochtgenoot ontmoetten die herkend werd op het moment dat Hij brak en deelde met anderen, zo was Gerard Lukassen, in Ghana èn hier in Zuidoost-Drenthe, iemand (met alle eigenschappen van de gewone mens) in wie de parochianen een tochtgenoot herkenden, die hun gevoelens van vreugde, verdriet en twijfel deelde, een tochtgenoot in wie ze mochten ervaren dat hij - zoals onze Grote Tochtgenoot - geduldig met hen een eind op weg ging.

Gedenken wij dankbaar onze oud-pastoor, die zijn laatste rustplaats gekregen heeft op het sma-kerkhof naast zijn collega-missionaris in Ghana en persoonlijke vriend, Jos Smits, en die nu leeft bij zijn Grote Tochtgenoot.

* De familie schenkt nu de icoon aan de Willibrordusparochie!