Geplaatst op: 10-07-2024

Er is weer gezaaid…

In onze parochie hebben dit jaar 18 kinderen hun Eerste Heilige Communie gedaan. Tevens hebben 16 jongeren, verdeeld over 2 groepen, het sacrament van het Heilig Vormsel ontvangen. De vormelingen geven zich bij de parochie op (of hun ouders doen dit) en vervolgens worden de jongelui uitgenodigd om actief aan een reeks van catechese- en vormingsmomenten deel te nemen. Meestal in de eigen (vrije) tijd of de jongeren mogen een uurtje eerder van school. Best intensief! Ook het afgelopen jaar werden de bijeenkomsten in Coevorden en Weiteveen verzorgd door Dea, Ina en Jo. Ondergetekende was er zo vaak als mogelijk bij. Persoonlijk beschouw ik het werken met vormelingen als prachtig. Zeker als de jongelui elkaar beter leren kennen, echt een groep gaan vormen, nieuwsgierig zijn en groeien in kennis. Uiteindelijk is de plechtige viering in de kerk een echt hoogtepunt voor de vormelingen zelf, hun familieleden en voor de begeleiders. Maar ook voor parochianen die zien dat er, in deze voor de kerk moeilijke tijden, jongeren zijn die gevormd willen worden. Maar… het gebeurt ook vaak dat mensen mij aanspreken en vragen waarom die kinderen eigenlijk hun Communie of Vormsel doen. “Daarna zie je ze nooit weer…” horen we vaak. “Verspilde tijd”, merkte een jonge ouder vorige week op. En regelmatig hoor je dan die -inmiddels erg oude- mop van die pastoor die last had van een duivenplaag op het dak van de kerk. Een collega pastoor gaf hem de tip de duiven eerst te dopen, ze dan de eerste Heilige Communie te laten doen en vervolgens het Vormsel…dan zie je ze nooit meer terug. Gegarandeerd succes! Zonder zuur te willen zijn maar een kern van waarheid zit er natuurlijk wel in! Met veel parochianen ben ook ik van mening dat het vieren van een kerkelijk hoogtepunt (je eerste H. Communie of het H. Vormsel waarin je heel bewust je geloof uitspreekt en JA zegt tegen God en Kerk) meestal niet leidt tot vaker meevieren en alles weer ‘opnieuw’ beleven. Je zegt JA tegen Jezus en de Kerk om er vervolgens nog maar zelden te komen. Er ontstaat blijkbaar geen clubgevoel. 2

Het doet de vraag telkens opnieuw aan ouders stellen: Waarom laat ik mijn kind(eren) eigenlijk meedoen? Uit traditie, het hoort erbij! (waarbij dan?) of omdat het moet van oma…of weten we het eigenlijk niet…? Wij (begeleiders, betrokken ouders en pastores) hebben in ieder geval een oprechte poging gedaan het zaadje van de Blijde Boodschap, het Evangelie van Jezus, te planten. Geloof dwing je niet af en geloof kun je niet uitbesteden aan Kerk of school. Gelovig leven (bidden, uit de Bijbel lezen, het gelovige gesprek) vindt altijd eerst en vooral thuis plaats, in het gezin. Als dit thuis niet het geval is dan staat wat wij in de Kerk leren en vieren, heel ver van het leven van kinderen en jongeren af. Ik troost mij met een paar prachtige zinnen uit het Marcusevangelie: In die tijd zei Jezus tot de menigte: Het gaat met het Rijk Gods als met een man die zijn land bezaait: Hij slaapt en staat op, ‘s nachts en overdag, en onderwijl kiemt het zaad en schiet op. Maar hij weet niet hoe… Mede namens pastoor Bernard Buit wens ik u een goede zomerperiode toe en hopen we in het nieuwe werkjaar samen met de vele vrijwilligers te werken in Gods wijngaard waarin we mogen zaaien en hopelijk ook oogsten.

Diaken Niek Nijhuis