Geplaatst op: 12-04-2019

ARCHIEF (1)

Zoals u weet zijn we bezig geweest om ons archief weer bij de tijd te brengen. Dat heeft ons wel veel tijd gekost, maar snuffelen in het verleden, levert ook heel bijzondere momenten op. Daarvan willen we u een beetje laten meegenieten. Veel plezier met het lezen hiervan.

In 1930 kreeg toen kapelaan J.B. Slosser opdracht van aartsbisschop

Mgr.J.Jansen (Utrecht) een parochie te stichten in Steenwijksmoer. Die opdracht nam hij aan. Hij vroeg meteen geld voor de bouw van de kerk aan Mgr. Jansen zelf. Dat kreeg hij ook nog: f 5.000,- Het eerste geld was binnen. Zo’n man was pastoor Slosser. Hij heeft heel wat acties ondernomen om de financiën bij elkaar te krijgen. Soms kleine bedragen soms grote bedragen. Minutieus bijgehouden in een grijze map met een bijna niet te ontcijferen handschrift en voorzien van zijn commentaar. Kunt u het zich voorstellen dat onze Franciscuskerk voor nog geen f 80.000,- werd aanbesteed? Wat een tijd!

In juli 1931 ging de eerste spade de grond in en toen een week later een

schip met stenen in het Krimkanaal lag, werden die stenen (en ook zand en grind) met paard en wagen naar Steenwijksmoer gebracht. Ziet u de stoet al rijden heen en terug en opnieuw heen.

De eerste steen werd op 17 september 1931 gelegd. Een afschrift van de

oorkonde, die bijgesloten werd, ligt in ons archief. Op 10 februari 1932

ging pastoor Slosser in de pastorie wonen en 17 februari werd hij officieel ingehaald door zijn nieuwe parochianen. Op 30 maart 1932 werd de kerk voorlopig ingezegend en werd de eerste Heilige Mis opgedragen in een toen nog vrij kale kerk. Pas later had pastoor Slosser voldoende geld bij elkaar gebedeld om de kerk te verfraaien.  “Ome Piet” ( familie van Eykelenburg) heeft hier veel aan bijgedragen. In 1939 kon kerkschilder J.M Ypema aan het werk. Van zijn schilderingen genieten we nog altijd. Ze zijn prachtig en nauwelijks aangetast door de tand des tijd! Wat wel iets zegt over de kwaliteit hiervan.

UIT HET ARCHIEF (2)

De oorlog ging ook niet ongemerkt aan Steenwijksmoer voorbij. Toen bekend werd dat soldaat J.H.Beerling in 1940 was gesneuveld, werd hem een ere-graf aangeboden voor de Calvarieberg. Deze Calvarieberg was nog nauwelijks klaar. De familie van Eykelenburg had hem nog maar net geschonken, maar de plaats waar hij moest komen, was wel bekend. Wanneer in 1944 G. Soppe sneuvelt krijgt ook hij daar een ere-graf.

Er kwamen, ondanks de oorlog, nog steeds van verschillende kanten cadeautjes binnen ter verfraaiing van de binnenkant van de kerk en voor de erediensten zoals een ciborie, kelken, monstrans e.d.

Wegens plaatsgebrek in de kerk werden er provisorisch nieuwe plaatsen bijgemaakt. Geen eikenhouten maar voorlopig vurenhouten. Dat kun je je nu toch haast niet meer voorstellen. Dat gebeurde in 1949 nog een keer.

De kerk kreeg een aanslag van de gemeente Coevorden van f 9,61 voor straatbelasting. Ook dat moest betaald worden.

Toen de klok van de toren in 1943 werd gevorderd door de Duitsers, werd er onmiddellijk een fonds gevormd voor nieuwe klokken. Veel mensen droegen meteen iets bij. Binnen een jaar stond al f 800,- op de rekening. De actie van de kinderen om konijnen te fokken en te verkopen voor een klok is een bekend verhaal in Steenwijksmoer. Een inscriptie in de kleinste klok getuigd hiervan: “Ik dank mijn ontstaan aan de konijnen van de kleinen.”

In 1943 wordt een begin gemaakt met sparen voor een pijporgel. Dit orgel zou f 10.000,- moeten gaan kosten. In enkele maanden tijd werd ook daar bijna f 4.000,- voor bij elkaar gebracht. En dat gebeurde in oorlogstijd. Over gulle gevers gesproken!

Ook de Theresiaschool vraagt de aandacht van het kerkbestuur. Het personeel moest vanuit giften, die bij het kerkbestuur binnen kwamen, betaald worden, omdat het rijk de betaling had stopgezet. Na de oorlog zou dat verrekend worden. Of dat ook gebeurt is, hebben we niet kunnen vinden.

Het orgel, de centrale verwarming en ook de klokken konden pas na de oorlog geleverd worden, staat in het verslag van pastoor Slosser. Bovendien vroeg hij toestemming om 1000 tegels te mogen aanschaffen omdat ’s winters bij opdooi het voor de ingang van de kerk een grote modderpoel was. Daar kreeg hij toestemming voor. Droge en schone voeten waren ook belangrijk voor het schoonmaken van de kerk binnen.

UIT HET ARCHIEF (3)

In de eerste jaren na de oorlog is er nog veel gebeurd om de kerk te verfraaien. Zo werd het wapen van Drenthe aangebracht, een nieuw orgel door de Gebr. Pels uit Alkmaar geleverd, nadat het koor gratis door de bekende familie van Eijkelenburg werd vergroot. Er werd centrale verwarming aangelegd en omdat de bisschop op bezoek zou komen, werd ook het portaal geschilderd door J. Lelyveld.

In 1950 overleed onderwijzeres mej. H.G.F.Assen. Zij schonk aan de kerk voldoende geld om na haar overlijden een kleuterschool te bouwen. Die is er ook gekomen, maar pas in 1962 kon een bouwvergunning aangevraagd worden. De kleuterschool heeft haar naam gedragen totdat de Sint Theresiaschool en Harmina-Assen kleuterschool samen de basisschool ‘Sint Theresiaschool’ zijn geworden.

Ondertussen ging pastoor Slosser maar door met het verfraaien van de kerk. Er kwam neonverlichting voor het torenkruis, een fietsenstalling (ophangsysteem), een koperen expositiekroon op het tabernakel, prachtige smyrnakussens voor op de treden van het altaar (ze zijn er nog steeds), twee koperen armen voor godslampen in de boog van het priesterkoor en nog veel kleine versieringen die de kerk gemaakt hebben tot wat hij nu is.

Feesten kon pastoor Slosser ook al hield hij er niet van zelf in het middelpunt te staan. De revue: ‘ Je mot maar komme in Steenwijksmoer’ die meester Veldhuizen en Heskamp samen gemaakt hadden, was een groot succes in 1937. De hoofdpersonen ‘Graads en Dine’ oogsten veel bijval en waren in de latere jaren vaak in verschillende toneelstukken weer van de partij.

Dat pastoor Slosser trots op zijn kerk was moge duidelijk zijn. Hij zag het echt als ‘de kathedraal van Drenthe’. Hij vond dat het zijn taak was om die zo mooi mogelijk te maken. Daar stak hij ook veel werk in. Hij was heel handig, timmerde, schilderde als het nodig was zelf; was koster en stoker en bovendien tuinierde hij graag. Een druk manneke dus.

Je zou haast zeggen waar haalde hij de tijd vandaan naast het bezoeken van parochianen; de kathechismuslessen op school, het voorbereiden van de vieringen (de preek leerde hij helemaal uit het hoofd) en het bijhouden van de administratie. Doe het hem maar eens na.

UIT HET ARCHIEF (4)

De oorlogstijd vermeld nog wel enkele aardige anekdotes van pastoor Slosser. Zo was hij erg zenuwachtig toen de Duitse soldaten bij de brug van Goselink aan het schieten waren. Vanaf het dak van de pastorie keek hij door een verrekijker naar het gefluit van de kogels. Een erg zenuwachtige pastoor begroef daarna de kelken en monstransen in blikken trommels onder de grond in het kippenhok. De geconsacreerde hosties werden verstopt in een afvoerputje achter in de kerk en de flessen wijn gingen de vijver in. In grote zakken werden in de pastorie dekens en eerste levensbehoeften klaar gezet. Met Ap Weering werd een afspraak gemaakt: “Zo gauw de moffen hierheen komen, gaat alles op de kar van Ap en dan gaan we het veld in. daar zijn we de eerste dagen veilig.’ Toen de eerste paniek over gewaaid was en een paar dagen later bleek dat er geen direct gevaar was, moest alles weer terug gezet worden en het duurde dagen voor de wijn uit de vijver gevist was.

In de tijd dat de kerkklok gevorderd zou worden, ging pastoor Slosser met meester Veldhuizen een keertje in de toren kijken en vond daar een aantal radio’s die door Chris Dekker verstopt waren. ‘Verdomme jong, die moeten daar weg, anders krijg ik de schuld.’ was zijn reactie. Alle verboden waar werd toen naar de zolder in de school gebracht. Ook toen de Duitse wachtposten de school vorderden om er verbandmiddelen op te slaan, bleven de radio’s daar op zolder verborgen. Omdat meester Veldhuizen de sleutel had van de school, had de pastorie en de mensen in de buurt geen gebrek aan verbandmiddelen.

Na de oorlog kreeg pastoor Slosser een Franse oorkonde als onderscheiding voor zijn hulp aan Franse soldaten en werd hij benoemd tot ridder in de orde van Oranje Nassau.

De eerste jaren na de oorlog begon alles weer een beetje gewoon te worden. Zijn parochie groeide uit tot ongeveer 1200 parochianen en de school telde 250 leerlingen. Door het uitblijven van voldoende woningbouw in Steenwijksmoer vertrokken veel jonge stelletjes naar Coevorden of elders. Dat vond hij heel erg en hij trok voortdurend aan de bel bij de gemeente en uitte zijn kritiek over de achterstelling van ‘zijn’ dorpsgemeenschap.  Het heeft toen niet veel geholpen. Pas jaren later mocht er weer gebouwd worden, maar de terugloop was al begonnen.

UIT HET ARCHIEF (5)

In de 60er jaren kreeg ook pastoor Slosser te maken met de gevolgen van het tweede Vaticaans Concilie en het landelijk pastoraal concilie. Er werden daar besluiten genomen die voor veel veranderingen gingen zorgen. Deze veranderingen brachten ook onzekerheden met zich mee. De Latijnse taal in de eucharistieviering werd vervangen door het Nederlands. Van de pastoor werd gevraagd met het gezicht naar de mensen toe de eucharistie te vieren. Dat was echt wel even wennen voor de pastoor en voor de gelovigen in de kerk. Er werd gedacht aan een nieuw altaar voor op het priesterkoor. Veel ruimte was daar niet voor een extra altaar. Er moest dus ruimte gemaakt worden. Pastoor Slosser loste dat op door het priesterkoor te vergroten. Om dat te kunnen doen moesten de marmeren trappen verwijderd worden en werden die door houten exemplaren vervangen. De preekstoelen, die aan weerszijden van het priesterkoor links en rechts gemetseld waren, werden gesloopt en de communiebanken, met de twee engelen in het midden als poort, verdwenen ook.

Die engelen vinden we nu terug als ingang van de doopkapel.

Dit alles gebeurde door de parochianen zelf. Opnieuw een hele klus.

Al deze veranderingen gingen pastoor Slosser niet in de koude kleren zitten. Bovendien kostte het getouwtrek met de gemeente om de bouw van de Harmina Assenkleuterschool van de grond te krijgen hem veel energie. Toen ook de gezondheid van zijn trouwe hulp Nellie sterk achteruit ging en ze in 1967 overleed, werd het hem teveel. Hij kon zijn werk niet meer doen zoals hij gewend was en vereenzaamde sterk. De man die nooit ziek was geweest en die in al die 35 jaar nooit één H. Mis had overgeslagen, hakte de knoop resoluut door en vroeg emeritaat aan bij de bisschop in Groningen.

In september 1967 nam hij op een druk bezochte receptie afscheid van ‘zijn’ Steenwijksmoer en vertrok naar het bejaardencentrum (nu zorgcentrum) Sint Franciscus in Coevorden waar hij nog een aantal jaren actief was. Vaak reed hij nog naar Steenwijksmoer en bezocht daar veel oude bekenden. Op 22 oktober 1969 overleed hij na een kort ziekbed en werd onder grote belangstelling, ook van niet katholieken, op het kerkhof in Steenwijksmoer begraven. Een markante man was heengegaan.

UIT HET ARCHIEF (6)

Na het vertrek van pastoor Slosser werd er verrassend snel een nieuwe pastoor benoemd in Steenwijksmoer. Pastoor H.Z. Bosma was een beminnelijk man, die veel belangstelling  toonde voor de jeugd. Hij zocht ze op in hun soos, vierde samen met hen carnaval en werkte mee aan de oprichting van de jeugdclub ‘AnJoBeMa’. Hij ging veel op bezoek bij de parochianen en probeerde meer contacten te leggen tussen de ouderen. Hij kreeg een bejaardensoos van de grond en nam het initiatief om attenties te sturen naar zieken en bejaarden bij feestdagen. Hij was vele avonden op pad om discussiegroepen op te richten bij de mensen thuis.

De eerste contacten met de Raad van Kerken in Coevorden werden door hem gelegd en hij kon goed met de dominees uit de omgeving overweg wat leidde tot een gezamenlijke kerstviering hier en in Dalerpeel. 

Na de komst van pastoor Bosma trad het oude kerkbestuur na 35 jaar af. Op democratische wijze werd er een nieuw parochiebestuur gekozen uit kandidaten die door de parochianen werden voorgedragen. Wat nu heel logisch lijkt, maar toen nieuw was. Nieuw was ook de parochieraad die gevormd werd uit afgevaardigden van alle leeftijden en werkgroepen in de parochie. Er werden parochiemiddagen gehouden waar iedereen inspraak had en open over veel zaken gesproken kon worden.

Het kerkgebouw had veel achterstallig onderhoud en een grondige restauratie was nodig. Dat hierbij de glas-in-loodramen vervangen werden door gewoon glas, werd niet door iedereen begrepen. Er waren echter veel glas-in-loodramen beschadigd en er moest zoveel gebeuren dat het financieel niet haalbaar was om ze te restaureren..

Een ander probleem was de pastorie. Ook daar was in de tijd van pastoor Slosser weinig onderhoud aan gepleegd. Hij was verouderd, had geen verwarming en voldeed absoluut niet meer. Na overleg met deskundigen uit de parochie en uit het bisdom werd de conclusie getrokken dat op de lange termijn er teveel kosten aan verbonden zouden zijn om de pastorie te renoveren en dat een nieuwe pastorie de voorkeur zou moeten hebben. Ook hier kregen de parochianen de mogelijkheid om mee te denken. Na een enquête werd de beslissing genomen een nieuwe pastorie te bouwen aan de Kerkweg. Dat gebeurde en de oude pastorie werd verkocht.

Pastoor Bosma is maar vier jaar in Steenwijksmoer geweest, maar hij heeft veel in gang gezet waar we nu nog steeds de vruchten van plukken

UIT HET ARCHIEF (7)

In oktober 1971 kwam pastoor A.G.H. Jorritsma naar Steenwijksmoer. Dat was opnieuw even wennen. Hij was minder progressief dan zijn voorganger, hechtte erg aan tradities en bracht bepaalde gebruiken en riten weer terug. Ook werd er in de vieringen vaker in het Latijn gezongen. Sommige parochianen vonden dat heel fijn, anderen hadden het gevoel terug in de tijd te gaan. Hij was een welbespraakt man en dat kwam tot uiting in zijn preken. Pastoor Jorritsma bezocht samen met zijn zus Lena regelmatig de contactmiddagen van de ouderen, maar met de jeugd liep het wat minder goed. Op de een of andere manier vond hij het moeilijker om met hen te praten dan met de ouderen in de parochie. Overleggen en luisteren naar wat andere mensen bewoog, was niet zijn sterkste kant en dat gaf toch wel vaak strubbelingen. In het maatschappelijk werk voelde hij zich helemaal thuis. Hij werd voorzitter van de adviesraad van de M.A.D.I. (nu Icare) in Coevorden.

In deze periode moesten er ook weer veel problemen worden opgelost. Het Sint Jozefgebouw(parochiehuis) werd overbodig omdat er een dorpshuis was gekomen. Er was indertijd met de gemeente Coevorden afgesproken dat het Sint Jozefgebouw dicht zou gaan als het dorpshuis klaar was. Het gebouw werd verkocht.

Omdat het kerkbestuur ook schoolbestuur was, werd er veel vergaderd over de veranderingen in het onderwijs, het onderhoud van de school e.d.

Veel zakelijke vergaderingen dus.

Feest was er ook. Meester Veldhuizen nam in 1971 afscheid en meester Homma werd het nieuwe hoofd van de Theresiaschool. De parochie bestond in 1972 veertig jaar en ook dat moest uitbundig gevierd worden. In 1974 werd er ook afscheid genomen van meester Heskamp.

Er begon ook langzamerhand duidelijkheid te komen over wat een parochieraad inhield en wat haar taken waren. Veel gesprekken werden gevoerd over eventuele zaterdagavondvieringen. Dit kwam niet echt van de grond. Wel kwamen de eerste lectoren naar voren. Voor het priesterkoor werd een microfoon neergezet en daar werd de eerste lezing verzorgd door een parochiaan. Pas veel later mochten de lectoren op het priesterkoor bij de priester en de misdienaars plaats nemen.

Na het overlijden van zijn zus Lena kreeg pastoor Jorritsma het moeilijk en vroeg overplaatsing aan naar het bisdom Roermond.

UIT HET ARCHIEF (8)

Hoewel iedereen ervan uit ging dat het moeilijk zou worden opnieuw een pastoor in Steenwijksmoer te mogen verwelkomen, werd binnen de kortste keren pastoor F. van Halderen benoemd. Hij was een Franciscaan die 26 jaar in India had gewerkt en daar met veel liefde over kon spreken.

Pastoor van Halderen ontpopte zich als een joviaal en gastvrij man, die te midden van zijn parochianen stond. Hij kon rustig in zijn woonkamer met de jongeren op de grond zitten om een discussie met hen te voeren en te luisteren naar wat hen bezig hield. Het jongerenkoor (nu Palet) kwam van de grond en verzorgde met een eigen band en liturgiegroep regelmatig de vieringen. Onder zijn leiding werd er begonnen met een liturgische werkgroep die eerst alleen gebedsdiensten verzorgde. Op verzoek van vele parochianen werd daar ook de communie weer in opgenomen: de nu bekende woord en communievieringen. Er werd een orgelfonds gevormd en al snel was er voldoende geld beschikbaar om het orgel een grondige opknapbeurt te geven: een lang gekoesterde wens.

Ook de begraafplaats – het parkeerterrein en de weg naast het kerkhof tot de Theresiaschool werden opgeknapt. In 1988 wordt er besloten een urnenmuur te plaatsen op de begraafplaats.                                                                             

In de jaren tachtig werden er vele gesprekken gevoerd om het kerk- en schoolbestuur te ontkoppelen. Hoewel iedereen daar een voorstander van was, moesten er veel zaken geregeld worden. Na twee jaar praten werd de ontkoppeling op 1 augustus 1984 een feit.

Steeds meer vrijwilligers werden bij veel zaken ingeschakeld. Er werd een redactiegroep opgestart die nieuwtjes en andere gegevens naar de parochianen kon sturen. Het werk rondom de vieringen kwam in handen van de kosters en een groepje vrijwilligers werd verantwoordelijk voor de versiering in de kerk.

In 1986 was er een eerste overleg met de Sint Willibrordusparochie in Coevorden om in geval van ziekte en vakanties van de pastores elkaar te helpen bij de vieringen. Dit was al nodig geweest toen pastoor Kropman door een ongeluk om het leven kwam. Het zou in de toekomst, gezien het steeds groter wordende priestertekort, zeker weer nodig zijn.

De gezondheid van pastoor van Halderen liet te wensen over en hoewel hij na een eerste periode van herstel nog wel terug kwam, vertrok hij in 1989 naar Boxmeer waarna pastoor Lukassen waarnemend pastoor werd. 

UIT HET ARCHIEF (9)

In 1990 werd pastoor G. Lukassen officieel benoemd tot pastoor van de parochies Coevorden en Steenwijksmoer. Samen met R. Schoemaker, pastoraal werker, bemanden ze nu beide parochies. Pastor R. Schoemaker kwam met zijn gezin in de pastorie in Steenwijksmoer wonen.

Het was wel even wennen een gezin in de pastorie. Voor vergaderingen en andere activiteiten moest een oplossing gevonden worden. In eerste instantie werd er aan de sacristie gedacht en dat was prima voor kleine bijeenkomsten. Voor grotere samenkomsten en cursussen werd uitgeweken naar het dorpshuis de Schalm.

Zoals verwacht kwam er best veel kijken om een goede samenwerking te realiseren. Het leefklimaat in de parochie Coevorden was anders dan in Steenwijksmoer. Na veel vergaderen werd besloten de eigen identiteit te behouden, maar de werkgroepen zoveel mogelijk samen te laten werken. Dit is niet echt van de grond gekomen. De werkgroepen van de kinderwoorddiensten hebben wel samen  hun vieringen voorbereid. De liturgische werkgroepen en redactie bleven elk op hun eigen manier werken.

Pastoor Lukassen had een hechte band met Ghana. Daar was hij als missionaris vele jaren werkzaam geweest. Hij kon er enthousiast over vertellen en ging er nog regelmatig naar toe. Veel projecten in Ghana konden rekenen op een bijdrage vanuit de collectes met Kerstmis.

Pastor Schoemaker was het eerste aanspreekpunt in Steenwijksmoer en pastoor Lukassen in Coevorden. Beide hadden goede contacten met de mensen en de werkgroepen. Het bezoeken van parochianen kwam soms wel in de knel, maar dat was gezien de grootte van de parochies wel te begrijpen. Pastor Schoemaker heeft hier vier jaar gewoond en gewerkt. Daarna zocht hij een nieuwe uitdaging in Meppel. Daar is hij in 2006 heel onverwacht overleden.

Pastoor Lukassen stond er nu alleen voor samen met de werkgroepen. Pas in 1998 werd de vacature weer opgevuld met het benoemen van pastor L. Minnema. Zij was net afgestudeerd en begon met veel enthousiasme aan haar werk. Voor beide pastores een bijzondere samenwerking. Pastoor Lukassen met veel ervaring – pastor Minnema aan het begin van haar loopbaan. Een geweldig team zo bleek al snel. Ze konden het goed samen vinden en vulden elkaar prima aan.

Pastor L. Minnema is hier geweest tot ze in 2008 naar Heeten verhuisde.

Ondertussen bleek er toch erg veel behoefte te zijn aan een eigen plekje voor vergaderingen, voor kindernevendiensten e.d. Na veel overleg werd in 2003 een unit  (parochiezaaltje) achter de kerk geplaatst: de Inloop. Ook werden er serieuze plannen gemaakt voor een grondige restauratie van de kerk. Daarbij was een van de wensen om opnieuw  de glas-in-lood ramen in de kerk terug te krijgen. De weg van de kerk naar de begraafplaats werd geasfalteerd en rond de kerk en op  het kerkhof ging een groep vrijwilligers elke maandag bezig om alles te verzorgen.

UIT HET ARCHIEF (10)

Na het vertrek van pastor L. Minnema in 2008 kreeg pastor Lukassen voorlopig hulp van pastor Ketelaar. Nadat ook pastoor Lukassen zijn vertrek had aangekondigd in 2009 en het bijna zeker was dat er geen nieuwe pastoor benoemd zou kunnen worden, kwamen er gesprekken op gang tussen vijf parochies in de Zuidoosthoek van Drenthe te weten: Weiteveen, Nieuw Schoonebeek, Schoonebeek, Coevorden en Steenwijksmoer. Pastor Stiekema werd waarnemend pastoor. Pastor J. Lange was in dit gebied werkzaam als pastoraal werkster. Pastor Tj. Tjepkema (toen nog diaken) kwam in  2010 ook naar de Zuidoosthoek. Er kwamen gesprekken op gang om een fusie van bovengenoemde vijf parochies voor te bereiden. Pastor Tj. Tjepkema zou daar als pastoor zijn werkterrein krijgen. De priesterwijding van pastor Tjepkema in mei 2011 werd gezamenlijk gevierd met prachtige diensten in Schoonebeek, Coevorden en Steenwijksmoer.

Inmiddels was er een stuurgroep gevormd o.l.v. pastor Stiekema die bestond uit leden van de verschillende besturen. Zij moesten stappen zetten om de vijf parochies tot één parochie te laten samensmelten. Deze stuurgroep van het samenwerkingsverband Zuidoost Drenthe koos voor de naam: Immanuel (God-met-ons). Het hoeft geen betoog dat dit overleg veel tijd en veel vergaderen heeft gekost van heel veel betrokken mensen. Een website werd nu gerealiseerd onder de naam Immanuel met een eigen inbreng van de vijf geloofsgemeenschappen.

Met ingang van 1 januari 2018 is de parochie Immanuel een feit geworden.

Ondertussen lag er een uitgewerkt plan om de kerk te renoveren. Met toegezegde subsidies van het bisdom kon dit grondig aangepakt worden. Ook werd het mogelijk om een gedeelte van de glas-in-loodramen terug te plaatsen. Dit was een enorme klus omdat er niet veel gegevens bewaard gebleven waren.  Heel veel parochianen hebben daar een bijdrage aan geleverd, soms zelfs een glas-in-loodraam geschonken. Dankbaar kijken we nu weer naar deze glas-in-loodramen.

In 2012 en 2013 werd de renovatie groots aangepakt en tot een goed einde gebracht. De kerk zag er weer als nieuw uit. Later werd er achter in de kerk nog extra ruimte gemaakt door enkele banken weg te nemen en de vloer te betegelen..

Begin 2016 verliet pastor J. Lange het samenwerkingsverband en ging naar Emmen. Haar plaats werd ingenomen door diaken Fr. Wielens. We mogen ons gelukkig prijzen met het team dat nu werkzaam is binnen onze parochie Immanuel en zich vol enthousiasme inzet om Gods boodschap op alle locaties uit te dragen.

Natuurlijk hebben we lang niet alle gegevens uit het archief kunnen vermelden, maar wel hebben we geprobeerd een beetje een beeld te geven van wat er in meer dan 85 jaar rondom de Sint Franciscuskerk in Steenwijksmoer gebeurd is.

Veel goede momenten maar zeker ook moeilijke momenten. Nu op naar de toekomst met ook nog een gloednieuwe Inloop achter de Sint Franciscuskerk.