Geplaatst op: 12-12-2014

De vreugde van het evangelie

Beste parochianen,

Al meer dan drie maanden leef ik mee in de kloostergemeenschap hier in het noorden van Italië, in de provincie Trentino. Het klooster kijkt vanuit de bergen uit op een grote stad, die Rovereto heet. Na alle drukte van de jaren in de parochie is het heerlijk om nu meer tijd te hebben om te bidden en om de bijbel te bestuderen. Toch heb ik ook hier regelmatig het gevoel dat de tijd voorbijvliegt en dat er te weinig tijd is om de dingen te doen die je zou willen doen. Te midden van de zes gebedstijden op een dag zijn er veel activiteiten. Met zo’n 25 mensen lezen we één keer in de maand op zondagmiddag de exhortatie “Evangelium Gaudium” (“De vreugde van het evangelie”) van de Paus. Het is één van de eerste officiële teksten van Paus Franciscus en echt de moeite waard om te lezen. Hij geeft heel duidelijk aan, hoe hij de kerk graag ziet: als een bron van vreugde. Hij wil een kerk die de mouwen opstroopt en er is voor iedereen die bij haar aanklopt. Het is beter om vuile handen te maken en fouten te maken, dan een kerk te worden waar de schimmel op gaat zitten. Hij wil parochies die een bron van hoop zijn voor de wereld om hen heen en die open staan en erop uittrekken om het evangelie te leven en zo licht uit te stralen. Voor mij is het een bron van inspiratie geworden en het is mooi om deze woorden opnieuw te lezen en de reacties van anderen te horen. Het is, denk ik, belangrijk om juist in deze tijd waarin we soms wanhopig worden van alle nieuws over de oorlogen in het Midden-Oosten en het geweld van ISIS, van de crisis die blijft voortduren en die velen werkloos heeft gemaakt en van familie en bekenden die getroffen worden door ernstige ziekte, vertrouwen te vinden, hoop door alle lijden heen. Die hoop kan uiteindelijk alleen van God komen en van mensen die in Hem hun houvast vinden.

Elke dag is er twee uur de tijd voor lectio divina, het lezen en bestuderen van en vervolgens bidden naar aanleiding van een Bijbeltekst. We hebben een eigen rooster waarin we elke dag een stukje van een Bijbelboek lezen, totdat we het hele boek uithebben. Op dit moment zijn we bijna aan het einde van het Marcusevangelie. Daarna beginnen van aan Makkabeeën.

Elke middag van vijf tot zes doen we dat met zijn allen, met alle gasten en met iedereen die in huis is. Om vijf uur ‘s ochtends doet iedereen dat persoonlijk. Ik vind het heerlijk tijd te hebben me te verdiepen in de Bijbelteksten. En vaak blijkt dat twee uur op een dag tekort is. Elke vrijdagavond geeft een zuster of broeder van de gemeenschap uitleg over de bijbelteksten van de zondag voor iedereen die belangstelling heeft.

De vrijdagen zijn bijzondere dagen hier, het zijn dagen van stilte en vasten. Er wordt niet gewerkt. Er is veel tijd te bidden, lange wandelingen te maken in de natuur als het weer het toelaat en te lezen. Het zijn oases in de kloosterdrukte, die me echt weer op adem doen komen.

Ik realiseer me hier nog meer wat een onuitputtelijke rijkdom we hebben in de Bijbel, in de traditie van de kerk, in de levens van heiligen en in de grote energie waarmee heel gewone mensen zich inzetten om de plaatselijke gemeenschap levend te houden en zo hoop uitstralen. Die rijkdom is het waard om uit te delen iedere dag opnieuw aan iedere mens die we op ons pad ontmoeten.

Ik wens u allen een goede adventstijd. Ik bid voor jullie en weet, dat er in de parochie ook velen zijn die mij gedenken in hun gebeden.

In het duister van de tijden wordt licht geboren!