Geplaatst op: 01-11-2015

Berichten uit een Italiaans klooster

Vol van alle goeds dat ik in de weken in Nederland heb ervaren, ben ik begin juli afgereisd naar Italië. En hier, in het klooster van Pian del Levro, ben ik op zaterdagavond 11 juli, het feest van de Heilige Benedictus, officieel ontvangen in de gemeenschap. Het was een mooie, warme avond, met mooie, eenvoudige gebeden en mijn belofte om de roeping van het doopsel te leven, met hulp van God en van de gemeenschap. En de gemeenschap heeft beloofd me daarin te steunen en nabij te zijn. Buiten in de zwoele avondlucht hebben we vervolgens gegeten en gedronken en de vreugde gedeeld van een nieuw begin. Veel van mijn Italiaanse vrienden waren erbij naast de mensen die ik het afgelopen jaar heb leren kennen. Het was een indrukwekkende start van het religieuze leven.

De zomer was druk, vol mensen die langskwamen in het klooster, en ook wij, als gemeenschap, zijn vaak op stap geweest. Intens zijn de contacten met de christelijke gemeenschap van Irak. We kennen drie monniken die met hun hele gemeenschap van 800 mensen in de nacht van 6 augustus 2014 van het ene moment op het andere zijn gevlucht naar Erbil in Iraaks Koerdistan. Die stad is het afgelopen jaar verdubbeld, doordat vrijwel alle christenen uit Irak daar hun toevlucht hebben gezocht. Meer dan 80.000 mensen leven in onafgebouwde flatgebouwen, in containers en in alles wat maar enigszins bewoonbaar is, meestal met verscheidene families bij elkaar. Intimiteit is er niet. Na de eerste maanden waarin men dacht dat het een tijdelijke oplossing was tot ze terug konden keren naar huis, dringt nu steeds meer de realiteit door, dat het jaren kan duren, voordat de vrede terugkeert in hun woonplaats. Het zorgt voor wanhoop en spanningen onderling. In maart is Gemma, een van mijn kloosterzusters, op bezoek geweest bij de monniken en in de kampen rondom Erbil om ze een hart onder de riem te steken. Het geld dat ik bij mijn afscheid heb ontvangen, gaat naar deze monniken om kachels te kopen voor de komende winter voor de families die het zonder verwarming moeten stellen.

In augustus zijn we met de hele gemeenschap een week bij een zustergemeenschap uit Bologna op bezoek geweest in hun buitenhuis in de bergen tussen Bologna en Florence. Die week hebben we veel gesproken over gastvrijheid, een speerpunt van het klooster. Er is de bereidheid uitgesproken om voor langere tijd personen met problemen van welke aard dan ook op te vangen, als dat die persoon goed kan doen en ook is er openheid naar huisvesting van vluchtelingen om acute nood te lenigen. Het was bijzonder om ervaringen uit te wisselen met de gemeenschap van Bologna, die al jarenlang daklozen, terminaal zieken en iedereen die aanklopt, probeert te ontvangen in hun midden.

Aan het eind van augustus ben ik met twee anderen van de gemeenschap op pelgrimage geweest met een aantal jongeren tussen de 18 en 30 jaar. Elke dag liepen we 20 tot 25 kilometer langs bergen en meren. Het was prachtig. Om 7 uur waren we onderweg, al babbelend. Na een half uur baden we de lauden in de natuur. En daarna werden we in koppels op pad gestuurd met concrete vragen om te spreken over hoe God er uitziet. Het was bijzonder om te horen, hoe de jongeren daarover denken en het zette ook mij aan het denken. Vooral de laatste ochtend waarin we spraken over het onzevader was diepgaand en heel persoonlijk. Elke middag lazen we samen een bijbeltekst, steeds met een andere methode om de tekst beter te begrijpen. De laatste dag hebben we afgesloten met een korte evaluatie, concrete plannen voor het komende jaar en het samen bidden van de vespers.

Nu lijkt het gewone leven aan te breken en ook dat heeft zijn charme met de dagelijkse werkzaamheden. ‘s Ochtends de schoonmaak, het koken en het ordenen van de bibliotheek en de boeken die regelmatig aan ons geschonken worden. ‘s Middags schilder ik ikonen, studeer ik, beginnen in oktober de vormingscursussen en is er tijd om te mediteren en te lezen. Ook hier eindigt elke middag met het gezamenlijk lezen van de bijbeltekst van de volgende dag en het bidden van de vespers.

Ik bid voor de parochie, dat het een plek mag zijn van inspiratie, gastvrijheid en geloof. Ik bid, dat de kerk mensen mag uitdagen steeds opnieuw te zoeken naar wie Christus voor hen is en wat dat betekent voor hun dagelijks leven. Ik draag jullie mee in mijn hart.

Hartelijke groet,

Lysbeth Minnema